Πού ήσασταν, όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου;

Όλοι όσοι ζήσαμε την 9^η Νοεμβρίου του 1989 στην Ευρώπη μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση. Και αυτό γιατί, όταν πριν από 30 χρόνια Ανατολικογερμανοί και Δυτικογερμανοί αγκαλιάζονταν με δάκρυα στα μάτια, δεν τελείωνε μόνο η διχοτόμηση της Γερμανίας. Με την Πτώση του Τείχους έπεσε και το σιδηρούν παραπέτασμα, το οποίο έσκιζε στα δύο την ήπειρό μας για 40 χρόνια.

Γι’ αυτό στις 9 Νοεμβρίου εμείς οι Γερμανοί δεν γιορτάζουμε μόνο την Πτώση του Τείχους. Γιορτάζουμε το θάρρος, με το οποίο ο κόσμος σε ολόκληρη την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη κέρδισε την ελευθερία και τη δημοκρατία. Γιορτάζουμε μια Ευρώπη, η οποία είναι σήμερα, με κάποιες λίγες εξαιρέσεις, προς μεγάλη της τύχη ενωμένη.

Εμείς οι Γερμανοί γνωρίζουμε σε ποιον οφείλουμε αυτή την τύχη. Την οφείλουμε στις εκατοντάδες χιλιάδες Ανατολικογερμανών που κατέβηκαν στο δρόμο για την ελευθερία. Την οφείλουμε στους εργάτες των ναυπηγείων του Γκντανσκ, στους επαναστάτες του τραγουδιού στις βαλτικές χώρες, στους Ούγγρους που άνοιξαν πρώτοι το σιδηρούν παραπέτασμα, στους πρωτοπόρους του κινήματος της «Χάρτας 77» στην Πράγα, στους διαδηλωτές με τα κεριά στη Μπρατισλάβα, στους επαναστατημένους της Τιμισοάρα, σε όλους τους άνδρες και τις γυναίκες, των οποίων η ανάγκη για ελευθερία σάρωσε τείχη και συρματοπλέγματα. Επίσης, την οφείλουμε στους φίλους και τους συμμάχους μας στη Δύση, αλλά και στην πολιτική της Γκλάσνοστ και της Περεστρόικα του Γκορμπατσόφ, οι οποίες προετοίμασαν το έδαφος για την επανένωση.

Η γερμανική επανένωση ήταν και αυτή ένα δώρο της Ευρώπης προς τη Γερμανία και μάλιστα στο τέλος ενός αιώνα, κατά τον οποίο οι Γερμανοί επέφεραν αδιανόητα δεινά στην ήπειρο αυτή.

Για εμάς, μέσα από όλο αυτό, προκύπτει ένα καθήκον. Το καθήκον να ολοκληρώσουμε την ενοποίηση της Ευρώπης. Να οικοδομήσουμε μια Ευρώπη αντάξια των αξιών και των οραμάτων εκείνων, που το 1989 κατέβηκαν στους δρόμους για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Προς αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να εργαστούμε και όταν αναλάβουμε του χρόνου, 30 χρόνια μετά την επανένωση, την προεδρία του Συμβουλίου της EE.

Η διάσωση του Ευρώ, η ατέρμονη διαμάχη για την υποδοχή και την κατανομή των προσφύγων, όλα αυτά δημιούργησαν νέα χαρακώματα στην Ευρώπη. Με το Brexit βλέπουμε για πρώτη φορά μια χώρα να εγκαταλείπει την ΕΕ. Και σε πολλές χώρες της Ευρώπης ανεβαίνει η δημοτικότητα εκείνων, που θέλουν να μας πείσουν ότι λιγότερη Ευρώπη είναι προς το συμφέρον μας.

Ωστόσο, είναι σαφές ότι εμείς οι Ευρωπαίοι θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε στον σημερινό κόσμο μόνο αν μείνουμε ενωμένοι. Διότι κανείς μας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος του τις τέσσερις μεγάλες παγκόσμιες προκλήσεις, την παγκοσμιοποίηση, την κλιματική αλλαγή, την ψηφιακή επανάσταση και την μετανάστευση.

Εκκλήσεις προερχόμενες μόνο από την Αθήνα, το Βερολίνο ή το Παρίσι περνούν απαρατήρητες στη Μόσχα, το Πεκίνο και δυστυχώς ολοένα και περισσότερο και στην Ουάσινγκτον. Μόνο η φωνή της Ευρώπης έχει υπολογίσιμο βάρος και για αυτό οι μονομερείς εθνικές κινήσεις θα πρέπει να καταστούν επιτέλους ταμπού στην Ευρώπη.

• Μαζί πρέπει να διαμορφώσουμε και να εφαρμόσουμε μια ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι σε χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια αποτελεσματικότερη ευρωπαϊκή διπλωματία, προπάντων όμως χρειάζεται μεγαλύτερη ευελιξία από όλους μας. Με 27 διαφορετικές εθνικές προσεγγίσεις θα αποτύχουμε.
• Μαζί πρέπει να κάνουμε περισσότερα, ώστε να μετριαστούν οι συγκρούσεις στη γειτονιά μας - στο Ντόνμπας, τη Συρία και τη Λιβύη. Γι’ αυτό πρέπει να ενισχύσουμε τα εργαλεία της Ευρώπης για την ειρηνική επίλυση των κρίσεων. Και χρειαζόμαστε μια πραγματικά ευρωπαϊκή αμυντική ένωση, συμπληρωματικά προς το ΝΑΤΟ, η οποία όμως να μπορεί να δρα και αυτόνομα, όπου χρειαστεί.
• Μαζί πρέπει να αγωνιστούμε για τη διατήρηση της διεθνούς τάξης και να γίνουμε ο πυρήνας μιας συμμαχίας για την πολυμέρεια. Διότι από τη διατήρηση αυτής της τάξης εξαρτάται η ειρήνη και στην Ευρώπη μας.
• Μαζί πρέπει να αναλάβουμε ηγετικό ρόλο για την προστασία του κλίματος. Απαιτούνται γενναίες πολιτικές αποφάσεις και αληθινή προσπάθεια από την κοινωνία για να γίνει η ήπειρός μας έως τα μέσα του αιώνα μας κλιματικά ουδέτερη. Εάν δεν τα καταφέρουμε, διακινδυνεύουμε το μέλλον των παιδιών μας.
• Μαζί πρέπει να ενισχύσουμε την ευρωπαϊκή οικονομία για να μη μας καταπιούν τα γρανάζια του εμπορικού πόλεμου και του τεχνολογικού ανταγωνισμού μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ. Ο επόμενος προϋπολογισμός της ΕΕ θα πρέπει, ως εκ τούτου, να είναι ένας προϋπολογισμός του μέλλοντος, ο οποίος να επενδύει στοχευμένα στην έρευνα, την υψηλή τεχνολογία και την ψηφιακή εποχή. Μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε την ευημερία της Ευρώπης.
• Μαζί πρέπει να φροντίσουμε, ώστε η Ένωσή μας να έχει και εσωτερική συνοχή. Η Ευρώπη είναι ισχυρή, όταν παρέχει στους πολίτες της κοινωνική ασφάλεια, όταν συγκλίνουν όχι μόνο τα οικονομικά αλλά και τα κοινωνικά επίπεδα. Και ισχυρή είναι η Ευρώπη, όταν σεβόμαστε και εδραιώνουμε αξίες, όπως αυτή του κράτους δίκαιου.

Το φθινόπωρο του 1989 μας έδειξε, τι είμαστε σε θέση να καταφέρουμε εμείς οι Ευρωπαίοι, όταν σκεφτούμε και δράσουμε πέρα από τα εθνικά μας σύνορα. Πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας, όταν προασπιζόμαστε την ελευθερία, το δίκαιο, τη δικαιοσύνη. Κρύβουμε τη δύναμη να ξεπερνούμε τείχη και σύνορα. Τη δύναμη να καθιερώνουμε τις αξίες και τα συμφέροντά μας σε έναν ολοένα και πιο αυταρχικό κόσμο.

Αυτός ο κόσμος χρειάζεται το θάρρος της Ευρώπης για ελευθερία, το θάρρος του 1989. Ας τολμήσουμε επιτέλους να είμαστε Ευρωπαίοι, να δράσουμε ευρωπαϊκά, χωρίς περιστροφές!

www.efsyn.gr